De meerkampers mochten na een ritme-opwarming hun snelheid bewijzen, doorheen de ogen van de timing lopen levert wat stress op. En als er dan nog iemand de timing in de war stuurt door op zijn GSM te kijken, stijgt de spanning nog.
Wouter had nu tijd vrij om de tussengroep wat verspringtechnieken bij te brengen of te verfijnen.
De spurters werkten wat partneroefeningen af, de symmetrie was er niet altijd, maar dit was het 1ste jaar dat de , meestal pijnlijke oefening voor de lachspieren, wel goed lukte.
Daarna leek het een speelplaats van een kleuterschool : balletje gooien, maar het was toch niet zomaar gooien, ze moesten doelwerpen.
Toen iedereen op de bus was, had Lars een roze zakje en zwarte broek mee die niet van hem waren, en je gelooft het of niet maar de eigenaar was .... juist, de "niet-ezel".
In de namiddag mocht ze dan starten met haar zoveelste straf, haar spaarkaart geraakt stilaan vol.
De discussen werden de lucht geworpen door de meerkampers, terwijl de spurters zich kapot liepen op enkele 200m vollen bak.
Gelukkig kregen ze bij de laatste van de reeks de wind van achteren op de laatste 100m.
De jeugd kreeg ook enkele reeksen van 100m-150m-200m, maar moesten die snel maar nier aan maximale snelheid afwerken.