De jeugd startte bij Ingmar met een hordenopwarming , Elke ging gezwind over de horden en werd na voor het vervolg van de training overgeheveld naar de hordelopers. De anderen mochten daarna enkele 800m-lopen met voldoende rust tussenin.
Daarna mochten ze “spelen” met de aflossingsstokken, waarbij vooral de aandacht aan het “luid” en op het juiste moment “JA” te roepen. Veerle haalde duidelijk de meeste decibels, wat goed is. Je staat met je ploeg immers nooit alleen op een piste en luid roepen hoort er bij. Ook het naar achter zwaaien van de arm en de juiste positie is de hand is van cruciaal belang om tot een vlotte wissel te komen. Ze werden ook wat ingewijd in de reglementen van de aflossingen: aanloopzone – wisselzone – plaatst stokwissel – soorten vlaggen (rood-wit-geel).
De meerkampgroep , aangevuld met Fien, kon de spieren alvast opwarmen bij het omhoog brengen van de net bij de discuskooi wat toch wat tijd vergt. Dan vlogen de discussen in volle glorie, hier en daar een in het net, maar daarvoor zijn trainingen nodig.
Dan hadden ze nog de korte horden af te werken, de fut was er wat uit, wat hen in de namiddag zuur zou opbreken.
De zuivere spurters wisten al van de stage-start, dat de zwaarste dag er aankwam, de cola was voorzien. Ieder kan , ondanks enkele lichte ongemakken her en der, tot het uiterste gaan en het was goed.
Joachim werkte wat 300m-horden lopen af, ook Fien waagde zich aan de eerste 3 horden. Elke overwon de angst voor de korte horden, en begon er zelfs plezier in te krijgen.
In de namiddag werd het kleine strand aan de haven opgezocht voor de spelnamiddag, met uitzondering van de meerkampgroep die een aanvullende training kregen als maatregel tegen het “geen zin hebben” in de voormiddag.
De anderen mochten zelf een spel kiezen, maar er kwam geen voorkeur en Bert mocht het spel bepalen. Als afsluiter kwam het oude “zakdoekje leggen” met de “slunze” van Jon als een wat groot uitgevallen zakdoek. Plots waren er zelfs 2 zakdoeken en meerdere lopers in het spel.
De toeschouwers zagen plots enkele druppels op de strandplanken, maar tegen dat het beseft er kwam of dit nu regendruppels waren, waren die al verdwenen.
Voorafgaand aan deze training werden de spelregels voor de avond nog eens uitgelegd : om 24u in het hotel en ieder op zijn kamer. Wie weg ging uit het hotel moest vergezeld zijn door een meerderjarige en moest dit melden aan de trainers en bij terugkomst moest hij zich ook nog eens melden.
Ieder hield zich aan de regels, wat een leuke afsluiter is.
Zondag :
's Morgens werd ieder om 7u30 aan de ingang van het hotel verwacht voor nog een strandloop van 30 min.
De groep laatkomers was beperkt : 3 stuks. Het protest van “het is maar 1 minuutje” werd niet aanvaard. 1 min = 10xpompen + 7 dagen stage = 7xpompen: totaal 17x pompen. De meisjes bleven maar pompen… , ze hadden 70x verstaan.
Na het vullen van de bus, werd er om 10u45 vertrokken richting België. Er waren er enkele die wel hun interesse toonden in de weg en waar welke stad lag, de Franse wegenkaart werd er bijgehaald.
Er werd zelfs een reuze stad ontdekt : “RAPPEL”.
Bij het overschrijden van de Spaanse grens zeiden er al enkele “Adieu Spanje - tot volgend jaar”.